GUM
Ann Buysse
10/11/2020
Shadia Nasman
04/11/2020
Chocolaterie Van Hoorebeke
Christine Michels
02/11/2020
Het was een schot in de roos. De stad evolueerde, groeide en bloeide en wij konden ons echt uitleven. Luc kon zich volop uitleven in het zoeken en maken van nieuwe creaties, nieuwe smaken e.d.m. Ikzelf herleefde midden in de stad. Cedric, onze zoon, had ook de microbe te pakken en wou mee helpen om de Gentse traditie die wij hebben opgebouwd verder uit te dragen vanuit de extra shop in de Jan Breydelstraat.
Quatre Mains Klaviercentrum
Francis Mus
23/10/2020
Beperkingen kunnen bevrijdend werken. Dichters leggen zich allerlei regels op om hun gedachten te stroomlijnen en in een productieve mal van taal en muziek te gieten. Dat idee klonk de voorbije weken nogal wrang, toen we gebonden waren aan allerlei voorschriften die ons sociaal leven in hoge mate bepaalden. Niettemin zochten mensen overal ter wereld naar manieren om elkaar te vinden. In Italië hadden de bewoners van twee aanpalende appartementen zelfs een plank gemonteerd op de reling van hun balkon, die zo’n twee meter uit elkaar ligt. De plank werd zo een tafel, zodat beide buren toch ‘samen’ konden eten.
Hoewel ik in Gent dit soort taferelen niet heb gezien, is en blijft de stad voor mij bovenal een ontmoetingsplaats. Ik heb er vele vrienden, die ik tot voor de lockdown regelmatig zag op straat, thuis, in een koffiebar, of op een festival. Ook een groot deel van mijn schrijfwerk over Leonard Cohen of het pas verschenen ‘Grondtonen’ rijpte tijdens zo’n ontmoetingen met collega’s, vrienden en kennissen. De pianozaak annex gastenhuis Quatre Mains is een van die plekken. Het mooie decor van het indrukwekkende gebouw is erg uitnodigend. Lange tijd was er een koffiebar die gold als geheimtip onder Gentenaars. In de centrale ruimte worden het hele jaar door verschillende muzikale avonden georganiseerd. De covid-maatregelen leken dat allemaal teniet te doen, of toch bijna.
Een tijd geleden had ik een ontmoeting met iemand waarmee ik gedurende een aantal weken had gecorrespondeerd, onder meer over muziek (we spelen beiden piano). Ondanks het mooie weer konden de terrassen niet open, en dus leek een wandelingetje ‘op afstand’ de enige optie. Quatre Mains bood een alternatief. Doordat er geen concerten en optredens meer zijn, staan alle concertvleugels statig naast elkaar opgesteld in de winkel en wordt de centrale ruimte nu ingepalmd door twee imposante piano’s (voor de kenners: een Steinway staat er zij aan zij met een Fazioli). We konden tegelijk plaatsnemen aan een piano. De afwisseling van het klavierspel had veel weg van een dialoog waaruit meer kon opklinken dan uit een rumoerig terrasgesprek. Het zou cynisch zijn om de lockdown periode te verheerlijken, maar het maakte wel dat ik extra kon genieten van dit soort ‘momenten van onverwacht geluk’, hoe vluchtig die ook zijn.
(Toevoeging, vijf maand na het schrijven van dit stukje, net voor het online wordt geplaatst).
Deze morgen stapte ik op de fiets, en kwam er pas na een tijdje achter dat ik mijn mondmasker vergeten was. Eerst gevloek, daarna toch een gevoel van opluchting: na vijf maanden voelt het nog steeds onwennig en onnatuurlijk aan om een mondmasker op te zetten. Eigenlijk ben ik daar blij om. Deze crisis biedt wel wat kansen om onze manier van leven te herdenken, maar de zichtbare onzichtbare muren en maskers die we noodzakelijkerwijs moeten optrekken en opzetten, die wil ik slopen zodra het kan.
Tekst: Francis Mus
Foto: Francis Vanhee
Achter Gentse deuren
Het Objectief
Marieke Selhorst
25/9/2020
Intussen ben ik ook een ondernemer in Gent. Zo ondersteun ik met Het Objectief fotografen en andere beeldmakers in materiaal, en begeleid ik hen bij de uitvoering van hun project. Daarnaast ben ik partner voor enkele gentse bedrijven bij de uitvoering van hun visuele projecten. Kortom cultuur is voor mij zeer belangrijk. Het doet mij pijn als ik kwaadtongen hoor spreken over de culturele sector, als een bende dromers die hun hobby uitoefent, dat de overheid teveel geld kost en niet levensnoodzakelijk is. Als creatieve ondernemer kan ik me niet bedwingen om dit tegen te spreken. In het atelier zie ik kunstenaars, die hard werken, die durven springen en die zich engageren voor activiteiten zonder zekerheid op inkomsten. Ik bewonder hun lef en doorzetting.
Het is niet iedereen gegeven om deze moeilijke weg te bewandelen. Want het klopt dat niet alle activiteiten rendabel zijn. Maar in plaats van de sector te bekritiseren, daag ik diezelfde mensen uit om na te denken over alternatieve wegen om hen financieel te ondersteunen. Want vergis je niet, cultuur is absoluut levensnoodzakelijk. Cultuur dwingt je immers los te komen van de dagelijkse sleur, het doet je nadenken en het geeft je inspiratie om het anders te doen. En daar heeft uiteindelijk iedereen baat bij. Daarom durf ik luidop dromen van een Gent als culturele hoofdstad in 2030, waar iedereen zijn steentje bijdraagt om op een innovatieve manier cultuur te tonen aan een breed publiek.
Tekst: Marieke Selhorst
Foto: Francis Vanhee
Professor UGent
Yves T'Sjoen
18/9/2020
Het grootste deel van mijn leven speelt zich af in een volgestouwd kantoor op het gelijkvloers van de faculteit Letteren en Wijsbegeerte – eerst was ik er student, dan aangesteld als academisch personeelslid. Intussen heb ik er al vele jaren mijn vaste plek verkregen. Meer nog, de boeken op kantoor zijn een filiaal van mijn thuisbibliotheek. Het is er tussen mijn honderden boeken en kasten vol archiefmateriaal ook een beetje thuiskomen iedere dag. De gedichten aan de muur, de parafernalia in de kasten, de foto’s en schilderijen/etsen: ze zijn mijn vertrouwde attributen in een hectische wereld.
Alle levensmomenten heb ik op de Blandijn een plek kunnen geven: de geboorte van de kinderen, het overlijden van mijn vader, het behalen van de doctorstitel. Zoals prof Musschoot mijn geestelijke mentor en promotor was – tot lang na mijn promotie – zo is de Blandijn mijn tweede thuis. Lief en leed heb ik er gedeeld. Het heeft ermee te maken dat je met passie leeft. Ik heb het voorrecht dat mijn beroep een verlengstuk is van die passie (voor literatuur en taal).
Muzikant
Veerle Simoens
04/9/2020
"Ik zat in een pianotrio met mijn zussen. Het was leuk om samen op tournee te kunnen gaan en om zoveel mee te maken. Ik nam het managementluik voor mijn rekening. Ik vond het toen al plezant om het puur artistieke te combineren met het zakelijke. Ik zag ons trio als een klein bedrijf dat in de markt gezet moest worden. Het was een erg leerrijke periode maar na tien jaar was het tijd voor iets nieuws. Ik werd zakelijk leider bij een orkest, Casco Phil. Een wereld van verschil: plots moest ik meer dan 35 neuzen in dezelfde richting krijgen. Extra uitdagend was het feit dat het gezelschap niet gesubsidieerd was. Ik ging op zoek naar alternatieven en heb de hele culturele sector van onder tot boven uitgespit.
“De tijd dat een artistiek coördinator vanuit zijn ivoren toren zaken besloot, is al lang gepasseerd. Het zakelijke en het artistieke kunnen perfect naast elkaar bestaan. Zo werkt het voor mij het best: als het ware met de Excelsheet en de cijfers ernaast een concept uitdenken. Ik ben uiteindelijk maar een kleine schakel in het geheel. Zonder mijn team ben ik niets. Ik vind dat trouwens een prachtig gegeven: een wild idee op tafel gooien en vervolgens iedereen die zijn stukje bijdraagt. Samen komen we tot zoveel sterkere concepten.”
Moursy Al Qasim
13/8/2020
Dirigent - Componist
Dirk Brossé
10/8/2020
Ik droeg Gent altijd wel mee, in mijn hart, en in mijn bloed. Dat Gents bloed stroomt door mijn aderen en bepaalt mijn DNA. Denk maar aan mijn band met het Gentse Conservatorium, het Film Fest Gent en de World Soundtrack Awards, elk jaar een hoogmis.
The Green Community
Luc De Bruyne
09/7/2020
Ik ben ook getogen in het centrum, er de grote wereld ontdekt (St-Jan Berchmanscollege in St Amandsberg), de muziek en de talen ontdekt (dank u William Van Puyenbroeck), veel opgestoken over de Nederlandse Letteren en geschiedenis van Jos Brabants en Alex Vandervust … het waren mooie tijden.
Atelier van het leven
Ann Deneir
06/7/2020
**
Bart Pollentier
23/6/2020
En buiten bleef het onweer maar doorgaan. Zalig.

Evenementenorganisator
Gilles De Backer
18/6/2020
Ik werk hier, als evenementenorganisator. En mijn vrienden wonen hier allemaal.
In de Culture Club was dat de eerste keer. Daarna volgden alle grote Gentse zalen. Op die manier hebben we heel wat jongeren in verbinding kunnen brengen. Op zo’n evenement ontstaat een gigantisch sociaal contact tussen duizenden bezoekers. Het leuke daaraan is dat je heel vaak een ontmoetingsplaats bent waar mensen mekaar voor het eerst leren kennen.
Sam De Graeve
15/6/2020
Ze woonden in oorden die ik niet kende: De Pinte, Lovendegem, Latem en andere exotische plekken.
Het was de tijd van de new wave, we gingen uit de bol door vertraagd intens te bewegen op een tegel op muziek van The Cure en aanverwanten.
Ze zette zich naast me, riep waar ze heen wilde, en babbelde honderduit. Ik vergeet haar smakelijke lach nooit. Zeker niet toen ze me voorstelde om in natura te betalen en ik, normaal nogal ad rem, laf stotterde dat ik een vaste partner had. Ze complimenteerde me, zei dat dat belangrijk was, en dat ik vooral heel veel de liefde moest bedrijven.
Jean
11/6/2020
Ben Van Alboom
08/6/2020
De waarheid is dat ik daar nooit een musical heb gezien, het meer dan een jaar heeft geduurd om tot aan het 9/11 Memorial te geraken en ik, zoals elke New Yorker, in een boog om Times Square heenliep omdat daar te veel toeristen rondhingen die mij zouden vertragen. Als ik erop terugkijk, leefde ik daar op een handvol lappen grond die samen niet groter waren dan Gent.
Zoals de meeste New Yorkers. Alleen moest ik altijd minstens een halfuur op de metro zitten om van de ene lap naar de andere te geraken. Waarmee ik níets slechts wil zeggen over New York – het blijft de meest inspirerende plek op aarde. Maar ik heb er geleerd dat Gent misschien wel de perfecte stad op mensenmaat is.
En zonder daar nu veel van te kennen, weet ik ook honderd procent zeker dat AA Gent een betere voetbalclub is dan de New York Red Bulls. Dus nee, het heeft nooit vreemd gevoeld om terug te keren naar Gent. Het is geen grootstad – dat is waar – maar het is ook verre van een slaapstad.
Alles wat ik nodig heb om goed te leven, is hier. We moeten erop – dat is ook waar – toezien dat dat zo blijft. Maar dat moet doenbaar zijn. En als ik even iets groters nodig heb: vanuit Gent sta ik sneller in Brussel of zelfs Parijs dan van Brooklyn in The Bronx.”
Eveline Coppin
04/6/2020
Ik zwaai kort en slenter de oprit af. Eindelijk liggen ze in bed. Eindelijk wat tijd voor mijzelf. Al zou een paar uur met mijn partner allèèn heel welkom zijn, maar er moet toch iemand op die drie snurkertjes letten en dan is in c-tijden mijn echtgenoot de enige, maar gelukkig ook ideale optie.
Toppapa!
Mijn oog valt op de kastanjeboom van de schuinschuinoverburen. Ik sta erbij en kijk ernaar. Ik was vergeten hoe mooi die was als hij in bloei stond!
Ik sla rechts het steegje in. De wilde aardbeienplantjes geven nog geen vruchten. De normaal drukke invalsweg naar het centrum is leeg. Was mijn hoofd ook maar zo … Ik ga naar links. De Japanse kerselaars geven van katoen in de De Pintelaan. Het Universitair Ziekenhuis komt in beeld.
Ik wandel er traag naartoe en maak cirkels met mijn armen om mijn stramme schouders los te wrikken. Het ziekenhuiscomplex beschouw ik als mijn achtertuin.
Nee, daar heeft ze bewust wél voor gekozen. Net voor de lockdown ging ik bij haar thuis op gesprek. Mijn eerste eindelevensgesprek. Bij een 39-jarige vrouw met uitgezaaide borstkanker. Ik kantel mijn hoofd naar achter, kijk naar boven en plaats mijn beide handen op mijn hart. “Dag Annabel”, zeg ik zacht en ik krul mijn mondhoeken naar omhoog. Ik weet dat ze content zou geweest zijn over het boek dat ik over haar heb geschreven. Haar tweelingszus was dat alleszins. Annabel had de kracht niet meer om het na te lezen en was al gestorven toen de gedrukte versie arriveerde, maar ik ben er zeker van dat het voor haar zoontje van zes van onschatbare waarde zal zijn. Er staat zwart op wit dat zijn mama van hem houdt en wat ze hem toewenst. Hij leest in haar geestelijk testament ook wat haar valkuilen waren en wat ze geleerd heeft in het leven.
Stef
02/6/2020
Dollend en gierend van het lachen totdat de kamer en onze hoofden tolden. Naast zijn job als manager bij de toenmalige RTT, was hij stadsgids in Gent. Hij hield ervan de Gentse geschiedenis doorspekt met boeiende anekdotes te delen met toeristen die zijn geliefde stad voor het eerst ontdekten.
Als kind mocht ik vaak mee op zijn µ rondleidingen. Mijn favoriete plaats was het Gravensteen. Steeds was ik vol verwondering van zijn verhalen over deze mysterieuze burcht en haar koele ridders.
Tony Martens
29/5/2020
Ik nam plaats, op een stoeltje naast zijn bed en we begonnen te praten. De avond viel over Gent, de stadsgeluiden verzachtten en de laatste straal avondlicht vulde de kamer. De onwennigheid bij de start sloeg snel om naar een openhartig en persoonlijk gesprek tussen ons.
Ik vroeg hem naar de verwezenlijkingen in zijn leven en hij vertelde kort over het drukke professionele leven dat hij had. Nadien vertelde hij over de dingen waarvan hij spijt had, spijt dat hij ze niet heeft kunnen verwezenlijken.
Professor UZ Gent
Guy T'Sjoen
27/5/2020
Ik herinner me helaas haar naam niet meer. Een enorm moedige dame, fier en mondig. Iemand die hard had moeten knokken en alles op het spel heeft gezet om te kunnen zijn wie ze werkelijk is. Een vrouw die haar transitie doorgemaakt had in de begin jaren ‘80. Een tijd waarin het allesbehalve evident was om bijvoorbeeld een chirurg te vinden voor geslachtsaanpassende chirurgie. En al zeker niet om ook juridisch alles te regelen wat met een geslachtsverandering gepaard gaat.
De formule wordt twee-jaarlijks herhaald in een andere Europese stad: in 2021 trekken we wellicht naar Göteborg en zo willen we uiteindelijk tot in elke uithoek van Europa raken. Dit zaadje kon perfect kiemen in de Gentse rock ’n roll voedingsbodem; niet teveel hiërarchie, de juiste mensen verzamelen en er gewoon voor gaan. Ik kan alleen maar hopen dat het project (EPATH) verder blijft bloeien en dat we binnen Europa een stevige stempel kunnen drukken op wetenschappelijk onderbouwde en adequate zorg voor transgender personen. De zorg die ze simpelweg verdienen!
Tekst: Charlotte Colman /Guy T'Sjoen
Shalan
25/5/2020
Ik woon nu in Gent en werk bij De Centrale, maar in 2010 werd ik uitgenodigd om in het orkest van Fairouz te spelen.