Een wereld waarin we met z’n allen en in ons aller belang onze manier van leven, werken, leren, ontspannen, zorg dragen en liefhebben moeten veranderen. En dat via drastische maatregelen gebaseerd op het werk van wetenschappers. Die wetenschap blijkt wel degelijk “een waardevolle en uitzonderlijke collectie verschillende wetenschappelijke disciplines” te zijn. Virologen, epidemiologen, filosofen, psychologen, economen, biologen, sociologen, pneumologen, pedagogen,… Ik noem maar wat. Een diverse schare “-omen” en “-ogen” zien, onderzoeken, informeren, adviseren, voorspellen, implementeren, evalueren. Met duidelijke taal en vertrouwen. En met “vallen en opstaan, twijfel en verbeelding”. Het virus wordt omschreven als bizar. Het legt ons in de luren. Het heeft nog veel mysteries. Er is nog geen remedie. We kennen nog weinig details. Er is een foutmarge. Iemand zei “we weten eigenlijk nog heel weinig, en dat is logisch: de pandemie is nog niet voorbij”.

Aan de museumversie van wetenschapsverbeelding ging maandenlange zorgvuldige voorbereiding vooraf. Op de levensechte versie was niemand voorbereid. Die voltrekt zich dag na dag voor onze ogen. We werden en worden met z’n allen behoorlijk ingedrukt, de kwetsbaarste schouders veruit het meest. De ongelijkheid wordt op scherp gezet. De verwarring, onzekerheid en onrust zijn groot. De vindingrijkheid, het vertrouwen en de hoop evenzeer. In mijn hoofd woont nu eens onrust, dan weer hoop. De daadkracht waarmee zovelen onophoudelijk en solidair oplossingen zoeken, vind ik zonder meer steunend. Waar het wars van structuren, reflexief en met respect voor de kwetsbaarste schouders gebeurt, hartverwarmend. Een strak plan.

Kent u Pippi Langkous? Ze is mijn maatje en trippelt met haar felle snoet wel vaker door mijn hoofd. Met de heerlijke zin “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” die aan haar wordt toegeschreven. Al heeft Astrid Lindgren haar die woorden wellicht nooit in de mond gelegd. Wel deze (uit ‘Pippi doet boodschappen’ in het boek Pippi aan boord):

“Tja, als we eens begonnen”, zei Pippi. “Allereerst zou ik een piano willen kopen.”

“Ja maar Pippi”, zei Tommy, “je kunt toch niet pianospelen?”

“Hoe kan ik dat nou weten, als ik het nog nooit geprobeerd heb”, antwoordde Pippi. “Ik heb nog nooit een piano gehad om het te proberen. En laat ik je zeggen, Tommy, pianospelen zonder piano, dat kost ontzettend veel moeite om te leren.”

We hebben het nog nooit gedaan, dus ik denk dat we het wel kunnen. We hebben een waardevolle en uitzonderlijke collectie mensen. We hebben elkaar en onze solidariteit. En de mogelijkheid om te vallen, op te staan, te twijfelen en te verbeelden. En vallen doen we, en hard, nu al een tweede keer. Maar terugveren zullen we. Ik hoop vurig dat dit zal gebeuren met een doorgroeivermogen naar een meer duurzame manier van leven, werken, leren, ontspannen, zorg dragen en liefhebben. “En laat ik je zeggen, dat kost ontzettend veel moeite om te leren.” In het levensecht GUM wordt onze hele manier van leven op scherp gezet.

Dus ik denk dat we het wel kunnen. Allereerst zou ik voorstellen een piano te kopen. Een strak plan!